Przejście do drużyny jest kluczowym momentem w rozwoju dziecka w ramach skautingu. Wilczek żył do tej pory dżunglą – światem zabawy, radości. Podążał za akelą, dorosłym autorytetem. Teraz ma stawać się harcerzem. Zacznie odkrywać świat przygody. Pozna znaczenie przyjaźni, odpowiedzialności za zastęp, wspólnej pracy. Bardzo ważne jest, żeby każdy wilczek chciał przejść do drużyny. Zadaniem akeli i drużynowego jest przygotowanie go do tego momentu.
Po przyjściu do zastępu nowicjusz najpierw potrzebuje trochę czasu, żeby się zapoznać ze skautingiem. Przysięga Wierności jest jego pierwszym wyborem: „Podoba mi się, chcę wejść w grę!”. Jednak w tej chwili jeszcze nie jest gotowy do złożenia Przyrzeczenia, bo jeszcze nie wie, na czym polega bycie harcerzem. Zaczyna więc od tego, co już zrozumiał: chce być w pełni członkiem zastępu. To znaczy być wiernym zastępowi, brać aktywny udział w jego życiu – „zastęp to także moja sprawa” – no i oczywiście słuchać zastępowego. Przysięga Wierności jednocześnie powinna bardzo wyraźnie zawierać perspektywę Przyrzeczenia. Decyzja czy złożyć Przysięgę jest decyzją czy przygotowywać się do Przyrzeczenia. Od Przysięgi Wierności ochotnik zakłada mundur harcerski, uczestniczy w Radzie Zastępu, otrzymuje funkcję i obowiązki.
Złożenie Przyrzeczenia oznacza przyjęcie ideałów skautingu za swoje ideały osobiste – i to publicznie, przed wszystkimi. Właśnie dlatego Przyrzeczenie jest „biletem wstępu” do harcerskiej przygody. Podstawową regułą gry zwanej „skauting” jest Prawo Harcerskie. Nie może zostać harcerzem ktoś, kto nie przyjmuje wspólnych reguł gry. Dla nastolatka najbardziej istotne jest, że chce zostać harcerzem i złożyć Przyrzeczenie. Przez kolejne lata życia harcerskiego będzie odkrywał coraz głębsze znaczenie tego obrzędu, bo w harcerstwie: uczymy się przez praktykę – nie tylko technik harcerskich, ale przede wszystkim co znaczy być harcerzem, żyć Prawem, tworzyć wspólnotę. Zatem najważniejszym kryterium oceny, czy osoba jest gotowa do złożenia Przyrzeczenia, jest chęć i gotowość. Po Przysiędze Wierności, odpowiedni czas na Przyrzeczenie to zazwyczaj 3-6 miesięcy. Istotą Przyrzeczenia jest więc osobista i dobrowolna decyzja młodej osoby: „Ja chcę być dobrym człowiekiem, chcę być dobrym chrześcijaninem”.
PRAWO HARCERZA
- Harcerz dba o swój honor, aby zasłużyć na zaufanie.
- Harcerz jest lojalny wobec swojego kraju, rodziców, przełożonych i podwładnych.
- Harcerz jest powołany do służby bliźniemu i jego zbawieniu.
- Harcerz jest przyjacielem wszystkich i bratem dla każdego innego Harcerza.
- Harcerz jest uprzejmy i rycerski.
- Harcerz widzi w przyrodzie dzieło Boże, szanuje rośliny i zwierzęta.
- Harcerz jest karny, każde zadanie wykonuje sumiennie do końca.
- Harcerz jest panem samego siebie, uśmiecha się i śpiewa w kłopotach.
- Harcerz jest gospodarny i troszczy się o dobro innych.
- Harcerz jest czysty w myśli, mowie i uczynkach.
ZASADY PODSTAWOWE
- Obowiązki Harcerza rozpoczynają się w domu.
- Harcerz jest wierny swojej ojczyźnie i działa na rzecz jedności i braterstwa w Europie.
- Harcerz, syn chrześcijaństwa, jest dumny ze swej wiary; pracuje sumiennie, aby ustanowić królestwo Chrystusa w całym swoim życiu i świecie, który go otacza.
BIBLIOTEKA HARCERZA
Przyrzeczenie harcerskie to najważniejszy obrzęd skautingu – bez niego nie byłoby innych, bez niego nie mogłoby być mowy o pracy w zastępie i rozwoju. To konkretny „kredyt zaufania” – najtrudniejszy do spłacenia. Krzyż harcerski nie jest zaś specjalnym orderem za zasługi – to symbol deklaracji, chęci dążenia ku ideałom z pełną świadomością ludzkiej ułomności, która potrzebuje Bożej Łaski i Miłosierdzia. Mówi o rzeczywistości wykraczającej poza obszar 10 praw harcerskich, które wyznaczają kierunek, ale nie stanowią końca wędrówki. Stopień ochotnika to zestaw prób, które mają na elementarnym poziomie sprawdzić chęć do wejścia w świat zielonej przygody i braterstwa. Skoncentrowane są na 5 celach, obejmujących rozwój całego człowieka. Decyzja należy zaś do Ciebie…
Wywiadowca to doświadczony harcerz, który pracuje nad technikami, chce stale podnosić poziom swojego zastępu. Określenia tego po raz pierwszy użył BP, nazywając w ten sposób zwiadowców, sprytnych obserwatorów na przedpolu. By być obserwatorem, trzeba posiąść najważniejsze techniki, potrzebne do przetrwania. Książeczka wprowadza zagadnienia związane z historią Polski, wiedzą o Europie i świecie, życiu Kościoła, ale nie rezygnuje oczywiście z typowej wiedzy na temat puszczańskiego życia i biwakowania.
Kolejnym etapem jest zdobywanie sprawności.
Książeczka ćwika to konkretne narzędzie pedagogiczne dla skauta, który funkcjonuje w zastępie od dłuższego czasu, stanowi konkretny filar działań i posiada odpowiedni poziom techniczny. Ćwik w staropolszczyźnie oznaczał wygę, człowieka doświadczonego, którego działania i służba przedstawiają konkretny poziom. Osiągnij zatem wyższy poziom, udowadniając, że zastęp może na Ciebie liczyć!
To podręcznik starszego brata, opiekuna – kogoś, kto stoi na czele. Baden-Powell określał funkcję zastępowego jako kluczową dla rozwoju skautingu, bo to przecież zastęp jest jednym z motorów rozwoju! Określenie tej pozycji mianem „podręcznika” to mimo wszystko za mało. To rodzaj przewodnika, prowadzącego i ukazującego subtelność skautowych narzędzi wychowania. Pozwoli zaplanować pracę zgodnie z ustaleniami Sądu Honorowego, zaproponować chłopcom rozwój w ramach funkcji i sprawności. To rodzaj osobistego notatnika, którego treść można (i należy) wypełniać swoimi spostrzeżeniami i pytaniami. Nie tylko dla Skautów Europy;)
